حفظ ارتباط با مطلق و همه چيز را براي او خواستن و همه چيز را از او ديدن و تنها براي او زيستن و تنها دلبسته او ماندن موجب ميشود که انسان در ميان امواج ناگزير و گذراي زندگي که همه نسبي اند و شامل به دست آوردنها و از دست دادنهاي بسيار ، به کمک آن تکيه گاه استوار ، تعادل و توازن رواني خويش را حفظ کند و چون تلاش در راه او را تنها عامل موثر در نجات و رستگاري خويش مي بيند ؛ تا هنگامي که به چنين تلاشي اهتمام مي ورزد غريق هيچ موجي نخواهد بود . نه از برخورداريهاي دنيا غرق لذت و سرمستي مي شود و نه با از دست دادنهايش اسير ياس و اندوه و پريشاني و درماندگي.
هیچ نظری موجود نیست:
ارسال یک نظر